Tuftena
Stølen Tuftena ligg på vestsida av Nedre Grøndalsvatnet, 985 moh. Stølseigarane her er Osa, gnr. 37 bnr.1, 3/7 og 4. Namnet kan tyda på at stølen i si tid vart bygd opp att på tufter etter ein tidlegare støl. Dette er ein sommarsøl med svært gode beite, og i dag står her tre stølshus. Det finst òg restar etter to steinbuer. Eit par hundre meter søraust for det gamle stølsbolet er det sett opp to nyare (støls)hus, det eine i 1975 og det andre i 1994. Eigarane her er gnr. 37 bnr.10 og 3/7. På Tuftena slutta dei med tradisjonell støling i 1974. Stølsvegen til dei tre stølane Tuftena, Grøndal og Hallingskeid er felles opp frå Ossete. Dei starta med å kryssa Tverrelva, vidare opp til Våtekleiv og Kjølshaug. Dette namnet kjem av at det her ofte var kaldt og ein sur trekk. Neste stopp er Kjeringakleiv, som er ein stein med ei helle. På denne hella er det rita nokre initialar, truleg av Jon Eriksson Svahn (1881–1975). Under denne hella skulle ein alltid leggja ein einøre når ein for forbi, og difor er plassen også kalla Pengesteinen. Vidare opp og forbi dei tre Revena, og her oppe deler vegen seg i to. Dei som skulle til Hallingskeid, tok no austover til Sverdshogg og Gunnulven. Ved Gunnulven hadde dei før lagra sledar, og dersom det om våren var brukande skareføre, kunne ein no leggja kløva på sleden, og gjerne ta med fleire kløver. Så bar det vidare over Kverven, nordom Buadalsbrotet og ned Buadalen. Den siste hindringa var kryssinga av elva Moldåni, før dei kom fram til stølen. Om hausten kunne ein gjerne bruka same transportmåten tilbake til Gunnulven. Dei som skulle til Tuftena og Grøndal, gjekk frå Revena til Skraostein, Hegrabotnen, opp Hegrabrekko til Sauarjuven og over Osaskavlen og ned til Storrjuven. Så ned Hovdabrekko, Moldabrekkedalen, langs med Moldabrekke-elva og ned sjølve Moldabrekko. Her var det vanleg å leggja inn ei kvild, men som regel vart ikkje denne kvilda så lang, for dyra vera Grøndalen, kjende seg att og ville fram. Siste økta starta med å kryssa elva som renn inn i Øvre Grøndalsvatnet, forbi Bukono til Kleivaskar, så skryssa «storelva» på brua og så var ein framme i Grøndal. Til Tuftna gjekk ein beine vegen frå Øvre Grøndal og ned, om lag ein halv times gange. Dei gamle rekna at ei normal buføra frå Ossete til Grøndal tok om lag sju timar, men det kunne også gå meir tid, særskilt når vårsnøen var blaut.
https://api.medialog.no/ulvik/hallingskeid2013grondal/tuftena
https://api.medialog.no/@@site-logo/medialog_logo-19.jpg
Tuftena
Stølen Tuftena ligg på vestsida av Nedre Grøndalsvatnet, 985 moh. Stølseigarane her er Osa, gnr. 37 bnr.1, 3/7 og 4. Namnet kan tyda på at stølen i si tid vart bygd opp att på tufter etter ein tidlegare støl. Dette er ein sommarsøl med svært gode beite, og i dag står her tre stølshus. Det finst òg restar etter to steinbuer. Eit par hundre meter søraust for det gamle stølsbolet er det sett opp to nyare (støls)hus, det eine i 1975 og det andre i 1994. Eigarane her er gnr. 37 bnr.10 og 3/7. På Tuftena slutta dei med tradisjonell støling i 1974. Stølsvegen til dei tre stølane Tuftena, Grøndal og Hallingskeid er felles opp frå Ossete. Dei starta med å kryssa Tverrelva, vidare opp til Våtekleiv og Kjølshaug. Dette namnet kjem av at det her ofte var kaldt og ein sur trekk. Neste stopp er Kjeringakleiv, som er ein stein med ei helle. På denne hella er det rita nokre initialar, truleg av Jon Eriksson Svahn (1881–1975). Under denne hella skulle ein alltid leggja ein einøre når ein for forbi, og difor er plassen også kalla Pengesteinen. Vidare opp og forbi dei tre Revena, og her oppe deler vegen seg i to. Dei som skulle til Hallingskeid, tok no austover til Sverdshogg og Gunnulven. Ved Gunnulven hadde dei før lagra sledar, og dersom det om våren var brukande skareføre, kunne ein no leggja kløva på sleden, og gjerne ta med fleire kløver. Så bar det vidare over Kverven, nordom Buadalsbrotet og ned Buadalen. Den siste hindringa var kryssinga av elva Moldåni, før dei kom fram til stølen. Om hausten kunne ein gjerne bruka same transportmåten tilbake til Gunnulven. Dei som skulle til Tuftena og Grøndal, gjekk frå Revena til Skraostein, Hegrabotnen, opp Hegrabrekko til Sauarjuven og over Osaskavlen og ned til Storrjuven. Så ned Hovdabrekko, Moldabrekkedalen, langs med Moldabrekke-elva og ned sjølve Moldabrekko. Her var det vanleg å leggja inn ei kvild, men som regel vart ikkje denne kvilda så lang, for dyra vera Grøndalen, kjende seg att og ville fram. Siste økta starta med å kryssa elva som renn inn i Øvre Grøndalsvatnet, forbi Bukono til Kleivaskar, så skryssa «storelva» på brua og så var ein framme i Grøndal. Til Tuftna gjekk ein beine vegen frå Øvre Grøndal og ned, om lag ein halv times gange. Dei gamle rekna at ei normal buføra frå Ossete til Grøndal tok om lag sju timar, men det kunne også gå meir tid, særskilt når vårsnøen var blaut.
